Pagina's

zaterdag 30 juni 2012

Blote benen

Ik kom in short uit de badkamer. Léon ziet mij en roept "Mama, broek aandoen!"

Ik zag er duidelijk niet uit...

donderdag 28 juni 2012

Plan B

Het schooljaar is gedaan en dus wou ik een zelfgemaakt cadeautje aan de juf van Léon geven en de dame die de opvang doet. Plan A faalde zo hard dat ik het hier zelfs niet durf bloggen. Ik deelde het wel met mijn kleine schare trouwe fans.

Tijd voor plan B dus:


Een zelfgemaakt boeketje. Want je weet nooit dat juf niet graag plantjes onderhoudt. Deze mag ze zelf 2 maanden vergeten in de klas. Op 1 september zien ze er nog geweldig uit.

Voor de bloemen gebruikte ik deze tutorial. Echte blogmama's hebben minstens 5 soorten kleefmiddel en een lijmpistool in huis. Ik enkel dubbelzijdige tape maar dat werkt even goed!

maandag 25 juni 2012

Gelezen [mei-juni]

Ik las weer enkele graphic novels waarover ik graag mijn mening met u deel.

Ma vie est tout à fait fascinante (2009 - 94 p) & Joséphine (2010 - 64 p) | Pénélope Bagieu
Van een vriendin kreeg ik deze kleine boekjes te leen met steeds een mopje van 1 à 2 pagina's lang over vrouwenzaken. De mopjes zijn redelijk grappig, soms wat flauw maar vaak ook heel herkenbaar. Leuk voor tussendoor.

Mon gras et moi (2010 - 90 p) | Gally
Nog zo'n klein boekje. Deze keer met autobiografische mopjes over dik zijn. Ik mag dan niet zo zwaar zijn als de auteur, als vrouw heb ik ook zo mijn complexen over die kilootjes te veel. Toch pakte het mij niet en na een aantal pagina's had ik het er wel mee gehad.

Portugal (2011 - 261 p) | Cyril Pedrosa
Deze werd mij aangeraden door Amazon op basis van shophistoriek. Het boek viel in de prijzen op het prestigieuze stripfestival van Angoulème en met een reis naar Lissabon in het verschiet kwam het op mijn verlanglijstje terecht. Mijn oorspronkelijk plan om het boek te lezen tijdens mijn weekendje weg moest ik opbergen toen het toekwam: het boek is groot en zwaar en helemaal geen valiesmateriaal. Ik heb het dan maar voor mijn vertrek gelezen en het was de moeite. Een stripauteur met writers block gaat op zoek naar zijn roots. Mooi verteld, prachtige illustraties in sfeervolle kleuren... een aanrader.

Essex County (2009 - 512 p) | Jeff Lemire
Als de grote Michel zegt "kopen met uw ogen dicht" dan doen we dat. Dit boek raakte wel in mijn valies en werd in één ruk uitgelezen tijdens de iets meer dan 2 uur durende vlucht van Lissabon terug naar Brussel. Niet het mooist geïllustreerde boek dat ik al in handen had, maar een graphic novel van de bovenste plank waarbij de verschillende verhalen op het einde prachtig ineen vallen.

The Tiny Book of Tiny Stories (2011 - 88 p) | Joseph Gordon-Levitt
Aah, Joseph Gordon-Levitt. Is er iets wat die gast niet kan? Na het zien van (500) Days of Summer kwam hij in mijn top 5 van geweldig knappe acteurs terecht en dan zingt hij ook nog schattige liedjes en speelt hij gitaar. Een meisje zou voor minder een geweldige crush ontwikkelen. En toen ontdekte ik dat hij een boek(je) heeft. Eerlijk: hij heeft het niet helemaal zelf geschreven: het is een verzameling die werd samengesteld door hem en zijn kunstcollectief op basis van 8.500 inzendingen. Het resultaat is een lief, klein boekje met tiny stories. Ideaal als cadeautje (voor jezelf).

vrijdag 22 juni 2012

Eyebombing [8]

Mijn korte vakantie naar Lissabon was de ideale gelegenheid om  mijn nieuwe hobby nog eens uit te oefenen.

Op het vliegtuig

In een park

Op een terrasje

Op het hek aan de buitenkant van het Castelo de Sao Jorge
(waar verschillende mensen door het hek naar het kasteel kwamen kijken en niemand van hen de oogjes opmerkte)

In het Lisbon Story Guesthouse


woensdag 20 juni 2012

Lissabon [part 2]

Enkele impressies van Lissabon.




Een stad waar je zou kunnen blijven deuren, vensters en tegeltjes fotograferen.






Waar ze nogal grappige waarschuwingsbordjes hebben voor trappen (Castelo de Sao Jorge)


En winkeltjes met mooie oude boeken in de vitrine waar je je eigen reflectie kan trekken 




dinsdag 19 juni 2012

Lissabon [part 1]

Het is hier een beetje stil geweest. Grotendeels omdat ik van vrijdag tot maandag in Lissabon zat. Op romantisch weekend zonder zoon, jawel. Ik had 2 reisgidsen mee maar die hebben we nauwelijks bekeken. We hebben vooral wat rondgewandeld op het gevoel. Vanmorgen vroeg een collega: "Hebben jullie het aquarium gezien?" "Ah, is er dan een aquarium in Lissabon? Ik had geen idee." Wel ja, dat is reden om nog eens terug te gaan.

Voor mijn verjaardag kreeg ik een bongo die recht gaf op 2 overnachtingen in het Sofitel Liberdade. Een prachtig 5 sterren-hotel waar alles in orde was (vooral het ontbijtbuffet) en waar we een kamer kregen op de 8e verdieping met dit uitzicht:


De eerste dag passeerden we Santini waar we een lekker ijsje aten. Spijtig genoeg stond er op dag 2 en 3 steeds een rij tot bijna buiten aan te schuiven waardoor we niet meer zijn terug gegaan.


Via spotted by locals kwamen we bij Liboa à Noite terecht. Iets duurder dan wat we normaal zouden kiezen maar zeer de moeite want oh zo lekker. Ik denk nog altijd aan mijn kreeftenrisotto. En het dessert. Man, daar zou ik zo voor teruggaan.


Voor de 3e nacht verkasten we naar het Lisbon Story Guesthouse, een no nonsence guesthouse, zonder TV of airco maar met een geweldige sfeer, fantastisch personeel en een sleutel met originele sleutelhanger waarin iedereen een woordje mocht achterlaten.


Zo op romantisch weekend gaan en de zoon achterlaten brengt ook wat stress met zich mee. Niet dat ik ongerust was voor Léon. Ik was vrij zeker dat hij de tijd van zijn leven had bij oma en opa. Nee, de stress werd veroorzaakt door de verplichting om een cadeautje mee te brengen voor een 2-jarig kind. Vind maar eens een speelgoedwinkel. Na meer dan een uur de winkelstraat op en af te lopen, vonden we uiteindelijk wat muziekinstrumenten voor kinderen. (en Léon was heel blij met zijn blokfluit en mondharmonica)


Tot slot een quote op de muur van het Lisbon Story Guesthouse die alles samenvat:


dinsdag 12 juni 2012

Fietsavonturen

Ondertussen rijden we net geen 2 maand met de fiets naar het werk en een mens komt wat tegen zo onderweg.

Gisterenmorgen bijvoorbeeld. Ik reed bergaf en vond dat ik al behoorlijk snel ging en trapte dus niet bij. Werd ik kei hard ingehaald door een professioneel uitziende fietser. U kent ze wel: van het type mannelijk, gestroomlijnd, fluo-uitrusting... (ik zie er helemaal het omgekeerde uit). Op het moment dat hij mij voorbij stak zei hij echter heel vriendelijk "goedemorgen." Zo, in het Nederlands, en dat in Brussel! Geweldig en totaal onverwacht. Wat een leuk begin van de dag en uiteraard heb ik hem teruggegroet.

's Avonds sloeg de pech echter hard toe en reed ik lek. Gelukkig, dat dacht ik toch, was ik op een kwartiertje stappen van de fietsenwinkel. Toen ik echter voor de deur stond bleek die winkel -uiteraard- gesloten op maandag. Gelukkig, en deze keer echt gelukkig, wonen mijn schoonouders op nog eens een kwartiertje stappen en kon ik bij hen terecht. Mijn schoonouders doen trouwens alles met de fiets, ze hebben geen auto, en zijn dus echte experts. En ze hebben mijn band geplakt. Tot 2 keer toe (want na de eerste reparatieronde reed ik terug lek doordat er nog steeds een stukje vlijmscherp glas in mijn band zat). Ik heb gewoon twee persoonlijke fietsenmakers! Hoe cool is dat? Hoera voor de schoonouders!

En helemaal geen hoera voor mezelf want ik heb totaal geen idee hoe ik zelf een band moet repareren. Ik hoop dan ook kei hard dat lek rijden iets is dat maar 1 keer om het jaar of zo voor komt. Maar ik vrees er een beetje voor...

zondag 10 juni 2012

Trophy wife

Yep that's me. Al zou je dat misschien niet zeggen als je me hier in mijn luiezondagsplunje in de zetel ziet hangen. Een outfit die trouwens niet zo veel afwijkt van wat ik op andere dagen draag.

Nee, het zijn mijn nagels die trophy wife uitschreeuwen.

TROPHY WIFE van ESSIE (in het echt net wat groener)

Namen voor nagellakkleurtjes uitvinden. Het lijkt me wel een leuke job.

donderdag 7 juni 2012

Vaders in stijl

De Standaard stelt "20 verrassende cadeau's voor vaderdag" voor op hun website. Verrassend? Dat is op z'n minst wat je erover kunt zeggen met onder andere volgende items:


Die tas en zonnebril? Het kan aan mij liggen maar het lijken mij eerder vrouwenaccessoires. En dan die trui, het T-shirt en de ceintuur. Ik weet niet hoe het met jullie vaders zit, of met die van de stylist van de Standaard maar mijn vader is de 50 gepasseerd en hipster is niet echt een stijl die bij hem past...

woensdag 6 juni 2012

Het heeft duidelijk niet mogen zijn

Toen ik onlangs achter mijn bureau zat kreeg ik wat honger en besloot ik om een wafel uit de automaat te halen. Nu is die automaat op mijn werk een wat raar en oud ding dat alleen stukken van 50 cent aanneemt. Mijn portefeuille zat vol muntstukken maar uiteraard geen enkel van 50 cent. Wel enkele stukken van 1 euro.

We hebben ook een cola-automaat dat niet zo moeilijk doet, dus stak ik daar € 1 in, koos een cola light en hoopte dat ik een stuk van 50 cent zou terugkrijgen. Niet dus. Ik kreeg twee munten van 20 en een van 10.

Gelukkig mogen we altijd bij de receptie aankloppen voor wisselgeld en kreeg ik in ruil voor mijn kleingeld mijn gewenste muntstuk en een glimlach er bovenop.

Ik terug naar de zaal waar de automaten staan, steek mijn 50 cent er in maar als ik een keuze wil maken besef ik dat ik in mijn verstrooidheid helemaal niet voor de wafelmachine sta maar voor de cola-automaat. Verdorie. Dan maar op de grote witte knop geduwd om mijn geld terug te krijgen. En wat doet die machine? In plaats van mijn 50 cent terug te geven, geeft het 2 stukken van 20 en een van 10.

Het heeft niet mogen zijn. 

zondag 3 juni 2012

Bevroren aardbeien

Op pinterest vond ik deze foto:


De foto linkte nergens naar maar eronder stond Dip strawberries into Greek yogurt, freeze, and enjoy!

Klinkt als een lekkere, gezonde, originele en gemakkelijke snack en dus besloot ik dit klaar te maken. Met dit resultaat:


Dat trekt er dus totaal niet op. Het was ook helemaal niet te eten. Die dingen waren zo hard, dat je er bijna je tanden op brak. Hoe ze er voor de foto in geslaagd zijn de aardbeien door te snijden, het is mij een raadsel, want in realiteit is het onmogelijk.

En zo belandde al weer een probeersel van mij in de vuilbak...

vrijdag 1 juni 2012

Herken je kind

Het klasje van Léon stond vorig weekend in de krant. Het eerste wat ik uiteraard deed was kijken of mijn zoon erop stond.


Maar nu heb ik een probleem. Het kindje onder de pijl zou Léon kunnen zijn maar ik herken het oranje T-shirtje niet. Ben ik nu een slechte moeder omdat ik niet met 100 procent zekerheid kan zeggen of dit mijn zoon is?