Pagina's

maandag 31 maart 2014

52 weken brussel | maart | 10-14/52

10/52 | Flagey (waar we naar het festival van de animatiefilm gingen)

11/52 | Japanse toren in de smog

12/52 | tajine gratis mee te nemen

13/52 | graffiti of kalligrafie?

14/52 | deurklink van een oude kapperszaak

vrijdag 21 maart 2014

frozen

It's all in the details. Dat hebben ze bij Disney absoluut gesnapt.

Zo plakt Sven met zijn tong vast aan de brug.

En moest er in de aftiteling nog even iets recht gezet worden.



donderdag 20 maart 2014

kleur van de maand | kobaltblauw

In november lanceerde ik "kleur van de maand". Toen had ik echter een kleine blogcrisis en geen inspiratie om een nieuwe kleur te kiezen en hield ik het na 1 editie al voor bekeken. Maar kijk, de blogwereld zit vol leuke mensen die zo'n dingen willen overnemen. In dit geval was het Liesbeth van Ontroerend goed to the rescue.

Ze koos kobaltblauw. Wat een prachtige kleur! En dat niet alleen, de foto's die Liesbeth uit haar archief tovert zijn ook heel hard de moeite.

Ik keek eens in mijn folders en dook het volgende op:






Wie mee wilt doen, kan bij Liesbeth terecht voor meer info. Maar wees er op tijd bij, over 11 dagen wordt al een nieuwe kleur gekozen.

P.S. de ketchup kan je vinden bij Les Super Filles du Tram, een geweldig adresje om hamburgers te gaan eten.


woensdag 12 maart 2014

labels

Zalig vond ik dat gisteren om te lezen waarom de kinderen van Kerygma en Lilith boos worden. Dat gebeurt dus overal. Oh, de opluchting!

Toen ik bedacht dat ik ook wel eens zo’n post wou schrijven, verraste Léon mij door zowel ’s morgens als ’s avonds supergoedgezind te zijn en maar 1 keer boos te worden. “Oh, c’est pas juste!” riep hij uit toen we te laat naar de school wandelden en de bel al hoorden rinkelen terwijl we nog enkele meters moesten stappen. Ouders die niet op tijd de deur uit gaan waardoor hun kroost te laat op school wordt afgezet. Het leven is inderdaad oneerlijk.

Ondertussen hield ik mij bezig met de comments op beide blogposts te volgen. Misschien kwamen daar nog wel leuke anekdotes opduiken. Maar toen las ik dit en werd ik kwaad.
Ik neem aan dat de persoon in kwestie het allemaal goed bedoelt, maar ik vind het niet kunnen. Er zullen wel mama’s zijn die hier niets in zien, die dit zonder problemen kunnen laten passeren maar bij mij raakt het de gevoelige snaar.

Het “systeem” vandaag wil alles en iedereen graag in een vakje steken (waarschijnlijk/hopelijk ook niet slecht bedoeld). In een artikel in Knack las ik dat in België zo’n 20 tot 30% van de kinderen als “afwijkend” (al dan niet problematisch) gelabeld wordt terwijl dat eigenlijk enkel voor de 5% extreme gevallen zou moeten gebeuren.

Op de school van Léon merken we dit ook. “Léon gedraagt zich niet zoals de andere kinderen”, lieten ze ons al enkele keren verstaan. “We zouden toch graag weten wat er aan de hand is.” Ze zijn ervan overtuigd dat ze dan hem dan beter en juister kunnen aanpakken en dit uiteraard allemaal onder het mom van het welzijn van mijn kind.

Als jonge moeder heb ik mij hierdoor laten inpakken. Vorig jaar hebben we Léon dan ook laten testen op vanalles en nog wat en ik was ontzettend opgelucht toen er niet meer uitkwam dan een taalontwikkelingsachterstand. Oplossing: logopedie. We doen dat dan maar. Logopedie kan nooit slecht zijn, toch?

Maar dit schooljaar was de school daar terug. “Hoe zat dat met die onderzoeken? En gaan ze daar nog opvolging doen in het testcentrum? En mogen wij dan ook eens ons gedacht zeggen om hun te laten weten hoe Léon echt is?” Pas toen ik thuiskwam na het gesprek sijpelde het tot mij door. Ik wil niet dat mijn zoon gelabeld wordt. Meer nog, ik ben ervan overtuigd dat er niets fundamenteel mis is met mijn kind. Hij heeft gewoon wat extra tijd nodig om te ontwikkelen. Wordt hij in tussentijd vaker boos dan andere kinderen? Haalt hij mij (en anderen) ondertussen soms het bloed van onder de nagels? So be it. We slaan er ons wel door.

Maar ik mag daar nog zo hard van overtuigd zijn, mocht iemand, zelfs met de beste bedoelingen ter wereld, een opmerking maken over mijn zoon en één of andere “afwijking” dan begin ik te twijfelen. Dan ga ik piekeren. Dan ben ik daar een paar uur niet goed van en moet ik diep van binnen gaan zoeken waarom ik niet akkoord ben, want het zou toch kunnen? Wie weet? Misschien?

Daarom een warme oproep. Bloggers geven een kleine kijk op hun leven, op hun kinderen, maar ze vertellen nooit alles. Lezers kunnen nooit 100% weten wat er speelt in het gezin achter de blog. Gooi dus aub niet met labels. Hoewel het voor sommigen troostend kan zijn en een houvast kan bieden, kan het anderen kwetsen en onnodige zorgen veroorzaken. Laat mama's hun eigen "hunch" hebben. Ze zullen zelf wel beslissen wat ze ermee doen.

zondag 9 maart 2014

eyebombing

Nee, we zijn niet gestopt met oogjes plakken. Het is gewoon een hele tijd geleden dat ik nog een blogupdate deed.

In Kinepolis (tijdens de kerstvakantie toen ik Frozen ben gaan kijken met Léon)

Op de tram van Kinepolis naar huis

Vuilnis (ergens in Jette)


Tafel in Planckendael (aan de speeltuin met de olifantenglijbanen)

Muur in Planckendael (aan de ingang/uitgang met parking 2)

Trapleuning in Jette

Paaltje aan de vijvers van Elsene

Nog een paaltje aan de vijvers van Elsene, deze keer door Léon (die de oogjes zonder enige aanwijzing plakte en meer likes kreeg op instagram #thatsmyboy)

maandag 3 maart 2014

52 weken brussel | februari | 6-9/52

6/52 | de zonsondergang weerspiegeld in Jette


7/52 | postkantoor in Jette (waar ik verrassend genoeg niet eens heb moeten wachten voor het mijn beurt was)


8/52 | geen idee wat een aatention whore is, maar ze hebben stickers (Jette)


9/52 | installatie op het Muntplein (groenjasje is Léon)



---------------------------
wie de foto's niet kan zien, check hier of op mijn instagram