Pagina's

woensdag 10 september 2014

rugby mom

Ik heb als kind nooit sport gedaan met als gevolg dat ik nu in de clinch lig met mijn gewicht, geen conditie heb en alles behalve sportief ben. Gelukkig krijgt een mens een 2e kans door zijn kinderen. Léon moet en zal dus aan sport doen en liefst van al in teamverband.

Ik ging op zoek naar een activiteit en vond een rugbyclub die op een veld speelt dat op 5 minuutjes te voet van ons huis ligt en dat voor kinderen vanaf 5 jaar. SCORE! Daarbij trainen ze op zaterdag en niet op woensdagnamiddag, wat een hoop geregel met opvanggrootouders voorkomt. DOUBBLE SCORE!

Vorige zaterdag was het zo ver: Léon moest naar de eerste training. Na mijn meest geperfectioneerde opvoedingstechniek te hebben bovengehaald (het totaal onverantwoorde omkopen met snoepjes) was hij zelfs enthousiast en zag hij het helemaal zitten.

En het moet gezegd: hij heeft goed meegedaan. Iets wat niet eenvoudig is voor zo'n jong kind dat direct mee moet met de grote groep (alle kinderen onder de 10 trainen samen). Bewijs: de 2 andere kleine nieuwelingskes hebben het zelfs niet geprobeerd of direct opgegeven. Het was allemaal wel op z’n Léons: tussendoor stond hij te dagdromen, in het gras te rollen of naar de vliegtuigen te starten. Maar toch, ik noem het een succes, zie in mijn zoon een geweldige tackelaar (dat wordt sowieso zijn favoriete onderdeel van het spel), hij kreeg zijn 3 snoepjes en wij samen blij naar huis.

Maar... Toen ik zei: "Volgende week terug", antwoordde hij: "Ah, nee dat was maar voor 1 keer."

Dat vraagt dus om een beloningsplan (laten we eerlijk zijn, eigenlijk is het gewoon een omkoopplan). In mijn hoofd ben ik al volop aan het bedenken wat ik allemaal kan beloven: als hij gaat, kunnen we eens gaan zwemmen, of naar Planckendael en op langere termijn zou ik kunnen zeggen dat als hij 5 keer gaat we naar een kei cool zwembad gaan (zo’n subtropisch met veel glijbanen) of naar samen naar de film enzo... Ik ben daarjuist begonnen met hints te droppen. Hopelijk werkt het.

Maar alsof het nog niet erg genoeg is dat rugby mom zijn betekent dat ik mijn zoon kei hard chanteer en ik mijn rustige zaterdagochtenden opoffer (al doe ik eigenlijk niets anders dan van 10 tot 12u aan de zijlijn rondhangen, mijn kind in het oog houden, al eens "Allez Léon!" roepen en hopen dat het niet gaat regenen), ontdek ik nu dat ik daardoor ook geweldige initiatieven als dit moet missen.

Aarg! Wie wist trouwens dat muzikanten zo vroeg opstonden!

some ecards -